Інформація про музей

 

Години роботи:

• Понеділок – зачинено
• Вівторок, четвер, п’ятниця –8:00 – 16:00
• Середа - 8:00 – 17:00
• Субота, неділя – 9:00 – 16:00

Ціни білетів:

• Звичайний – 7 зл
• Пільговий для дітей і молоді до закінчення середньої школи - 1 зл
• Пільговий – 4 зл
• Сімейний для дорослих з дітьми – 11 зл
• Музейна лекція – 50 зл
• Аматорське фото та відео без додаткового освітлення та штативу – безкоштовно
• Освітні послуги (семінари, «прогулянка по місту», концерти) – 4 зл.
• Додаткова оплата за екскурсовода для індивідуальних відвідувачів – 20 зл.

Оплата картою для груп організованих за попереднім записом за номером телефону – 041 340 55 25

Відвідування музею з екскурсоводом триває  1- 1,5 години

Заняття тривають від 45 до 90 хв,в залежності від теми (про деталі питаємо домовляючись про заняття).

Мінімальна кількість учасників може налічувати 5 осіб

На заняття приймаємо групи до 30 осіб.(Більші групи ділимо на дві менші)

Просимо про попередні записи груп (10-30 осіб).

Надаємо екскурсоводів тільки для груп записаних за номером телефону – 041 340 55 26, по понеділках – 041 340 55 22.

Адреса:

 вул. Святого Леонарда 4

25-303 Кельце

Тел. 041 340 55 20

Факс. 041 340 55 25

e-mail: poczta@mhki.kielce.eu

 

Winnica ma kilkusetletnią, burzliwą historię, wielokrotnie w wyniku najazdów tatarskich i buntów kozackich padała ofiarą zniszczeń. Przez 224 lata, od 1569 do 1793 roku, z 27-letnim (1672-1699) jarzmem tureckim i paroma epizodami kozackimi, należała do Rzeczypospolitej Obojga Narodów. I odgrywała w niej znaczącą rolę, jako siedziba powiatu, a przez wiele lat faktyczna stolica województwa bracławskiego. Miejsce sejmików szlacheckich i ziemskich oraz sądów grodzkich.

O pochodzeniu nazwy miasta Winnicy opowiada się w tomie XIII bardzo rzeczowego i kompetentnego „Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich” wydanego w latach 90-tych XIX w. „ Pochodzenie nazwy miasta rozmaicie wywodzą. Jedni wyprowadzają ją od rzeki Winniczki, tu uchodzącej do Bohu, inni od winnic, obficie w okolicach niegdyś istniejących, inni wreszcie od przepalania gorzałki i browarów winnych, ,6+20- których tu, przy dostatecznych lasach, było bardzo wiele.”

Przed powstaniem miasta były w tym miejscu Dzikie Pola. „W. ks. lit. Olgierd po zawojowaniu ziem podolskich na Tatarach, oddał je w 1331 r. w zarząd synowcom swoim Koryatowiczom, którzy zbudowali tu zamek i mto (miasto) założyli”. Późniejsze źródła polskie wiążą to dopiero ze zwycięstwem Olgierda nad Tatarami w bitwie pod Sinymi Wodami w 1362 r. Obie te daty są prawdopodobne, mimo iż Olgierd Wielkim księciem litewskim został dopiero w 1345 roku. Wszystkie znane źródła zgodne są natomiast, że pierwsza wzmianka o istnieniu drewnianego zamku w Winnicy na Zamkowej Górze pochodzi z roku 1363. Zbudował go książę Fiodor (Teodor) Koriatowicz. W 32 lata później utracił on, w bliżej nieznanych okolicznościach, tutejsze posiadłości, a w. ks. lit. Witold obsadził zamek, podobnie jak inne podolskie, swoimi załogami i włączył do posiadłości wielkoksiążęcych. Zamek był palony, niszczony, budowano nowe, gdyż do czasu włączenia Winnicy do Korony w 1569 roku, przeżyła ona ponad 30 najazdów tatarskich. A także (1541, 1560) zbuntowanych okolicznych chłopów i miejskiego pospólstwa.

Prawa miejskie (magdeburskie) nadał Winnicy król Aleksander Jagiellończyk. Wiadomo też, że w 1558 roku na ostrowie Bohu zbudowano nowy zamek, również drewniany, spalony w 1580 r. przez Tatarów. Pod rządami polskimi, zwłaszcza starosty bracławskiego Walentego Aleksandra Kalinowskiego, który nie szczędził na to pieniędzy budując  m.in. kolejny zamek oraz kolegium jezuickie „w kształcie warownej twierdzy”, miasto rozwijało się. Jezuici zbudowali w latach 1610-1617 kościół i konwikt umocnione murami. Z czasem wokół nich powstała dzielnica, nazywana także obecnie Murami. W pobliżu, w latach 1621-23, wzniesiono kościół i klasztor dominikanów dla zakonników przeniesionych ze spalonego przez Tatarów miasteczka Czerlenkowa. Zbudowano też dwa monastery prawosławne.

Kres świetności Winnicy położyły wojny kozackie. W lipcu 1648 r., po klęsce wojsk Rzeczypospolitej pod Korsuniem i Żółtymi Wodami, miasto zajęli i złupili kozacy Maksyma Kriwonosa. W marcu 1651 r. bronione przez płk. Iwana Bohuna i 3 tys. Kozaków próbowały bez powodzenia odzyskać wojska hetmana polnego koronnego Marcina Kalinowskiego. Powróciło do Korony w 1660 r. po wyparciu z Podola wojsk moskiewskich i kozackich. Ale w 12 lat później, na mocy pokoju w Buczaczu, na 27 lat przeszło pod władzę Turcji.

Z okresu późniejszego, aż do rozbiorów, warto odnotować trzy fakty. Zbudowanie (1745) kościoła i klasztoru kapucynów oraz (1746) na lewym brzegu Bohu, na południe od centrum, cerkwi św. Mikołaja (1716). Zaś w 1773 r. utworzenie w mieście Szkoły Wydziałowej Komisji Edukacji Narodowej. Winnica utracona przez Polskę już na zawsze w marcu 1793 r. została najpierw rosyjskim miastem gubernialnym, później tylko ujezdnym (powiatowym). W odwecie za powstania: Listopadowe, a zwłaszcza Styczniowe, władze carskie zlikwidowały wszystkie katolickie klasztory i większość kościołów.

Rozwój gospodarczy w II połowie XIX w. miasto zawdzięczało doprowadzeniu do niego na początku lat 70-tych linii kolejowych (stało się ich węzłem) z połączeniami m.in. do Kijowa i Odessy.

Dziś Winnica jest dużym ośrodkiem przemysłowym i kulturalno-naukowym zachodniej części kraju. Działają tu zakłady przemysłu spożywczego, włókienniczego, chemicznego, odzieżowego, drzewnego, maszynowego. W roku 2007 swoją fabrykę w Winnicy otworzył kielecki „Barlinek”. W mieście funkcjonują 4 państwowe uczelnie wyższe oraz kilka uczelni niepaństwowych.

Od lutego 2010 roku w stolicy Podola funkcjonuje Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej, którego powstanie mocno promował samorząd Kielc.