1 maja 1890 roku po raz pierwszy obchodzono Międzynarodowy Dzień Solidarności Ludzi Pracy.
Święto weszło do tradycji polskiego ruchu socjalistycznego, ale później zostało zawłaszczone przez komunistów i w PRL uznane za święto państwowe. Masowe uroczystości obowiązkowo odbywały się w całym kraju, od stolicy po najmniejsze wsi i miasteczka. Zaprojektowane z olbrzymim rozmachem scenariusze pochodów i towarzyszących im uroczystości były co roku starannie przygotowywane i reżyserowane w oparciu o wytyczne Biura Politycznego PZPR. W szkołach i fabrykach organizowano próby, podczas których uczono manifestantów skandowania haseł i ćwiczono noszenie dekoracji.
W latach 80. solidarnościowa opozycja organizowała własne, niezależne od władz pochody i manifestacje, które były rozpraszane przez milicję, a niejednokrotnie przeradzały się w starcia z ZOMO.
1 maja jako Święto Józefa Rzemieślnika, nadając religijne znaczenie świeckiemu Świętu Pracy, proklamował w 1955 roku papież Pius XII i od tej pory ten dzień jest także świętem katolickim.
W Kielcach głośne były obchody pierwszomajowe w 1938 roku, kiedy podczas pochodu narodowcy zabili jednego robotnika. W odpowiedzi socjaliści zdemolowali lokal partyjny endecji.
Pierwszomajowe pochody w Kielcach odbywały się najpierw na ul. Sienkiewicza, a w latach 70. na Al. IX Wieków Kielc, z przemarszem przez ówczesną ulicą Mariana Buczka, czyli dzisiejszą ul. Paderewskiego. Tam na rondzie następowało rozwiązanie pochodu i zdanie flag oraz transparentów. Następnie w parku odbywał się festyn w czasie którego można było m.in. nabyć towary niedostępne w sklepach.
Ilustracje:
1. Plakat 1-Majowy, opracowany wg. Rysunku M. Liliena, 1989.
2. Plakat 1-Majowy, 1948.
3. Stoisko handlowe i wymarsz na pochód z Placu Obrońców Stalingradu (dzisiejszy Plac Wolności), 1959.
4. Pochód na ul. Sienkiewicza, 1968.
5. Plakat 1-Majowy, 1981.
6. Rosyjski plakat 1 Majowy, 1921.
Ilustracje nr 1, 3-5 ze zbiorów Muzeum Historii Kielc.
Ilustracje 2 i 6 Wikipedia.
