4 czerwca 1989 r., na mocy ustaleń pomiędzy komunistycznymi władzami PRL a opozycją solidarnościową dokonanych w trakcie rozmów Okrągłego Stołu, odbyły się pierwsze, chociaż tylko częściowo wolne, wybory parlamentarne w historii Polski po II wojnie światowej.
Komunistyczne władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zagwarantowały dla PZPR i partii satelickich 65% miejsc w Sejmie, czyli 299 z 460 mandatów. O pozostałe 35% mandatów poselskich mieli ubiegać się w wolnych wyborach kandydaci bezpartyjni. Walka o wszystkie 100 mandatów senatorskich również miała charakter demokratyczny.
Wybory zakończyły się zdecydowanym zwycięstwem opozycji zorganizowanej wokół Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” przy Lechu Wałęsie. Jego przedstawiciele zdobyli 160 na 161 mandatów przeznaczonych dla kandydatów bezpartyjnych, a także 99 ze 100 miejsc w Senacie. PZPR i jej sojusznicy ponieśli porażkę, do Sejmu nie dostali się nawet wszyscy kandydaci z tak zwanej listy krajowej, obejmującej większość przywódców PRL. W wyniku wyborów czerwcowych Polska stała się pierwszym państwem socjalistycznym, w którym przedstawiciele opozycji demokratycznej uzyskali realny wpływ na sprawowanie władzy.
Ilustracje: plakaty wyborcze z 1989 r. ze zbiorów MHKi.
