Urodzony po 1758 r. w okolicach Skalbmierza. Powołany został do wojska powstańczego na mocy uchwały Komisji Porządkowej województwa krakowskiego z 25 marca 1794 r. ., która zobowiązywała poborowych chłopów do stawienia się z kosą przekutą na sztorc. Stąd oddziały chłopskie nazwano kosynierami. Do wojska został wcielony na początku kwietnia, a już 4 kwietnia doszło do bitwy w pobliżu wsi Racławice, w której po raz pierwszy kosynierzy uczestniczyli w poważnym starciu. To właśnie tam kluczowa bateria rosyjskich armat po oddaniu zaledwie jednej salwy została zdobyta przez kosynierów. Jak mówiono, uczestniczący w ataku Bartos zdobył pierwszą armatę, gasząc płonący już lont swoją czapką. Za męstwo i odwagę okazaną w walce, jak również dla zachęcenia innych chłopów do udziału w powstaniu, naczelnik Kościuszko mianował go oficerem świeżo utworzonych Grenadierów Krakowskich i nadał mu nazwisko Głowacki, zwolnił z poddaństwa i uwłaszczył na uprawianej ziemi. Śmiertelnie ranny podczas bitwy pod Szczekocinami 6 czerwca 1794 r., zmarł i został pochowany w Kielcach. Po klęsce powstania stał się symbolem waleczności i męstwa. Pochowany prawdopodobnie przy katedrze kieleckiej, gdzie znajduje się jego symboliczny grób.
Jego imię nosi od 1931 r. ulica przy dawnych koszarach carskich, wcześniej część ulicy Mickiewicza.