Urodził się 15 grudnia 1790 r. w Kohren-Sahlis w Saksonii. Ukończył Akademię Górniczą we Freibergu. W latach 1813–1814 walczył w oddziałach saskich przeciw wojskom napoleońskim. Jesienią 1816 r. został powołany na stanowisko profesora Szkoły Akademiczno-Górniczej i na asesora Głównej Dyrekcji Górniczej w Kielcach. Do Polski przybył na przełomie 1816 i 1817 r. Rozpoczął wykłady z chemii i hutnictwa. W latach 1819–1820 prowadził także wykłady z mineralogii i geografii Królestwa Polskiego, a w 1826 r. również z geografii mineralnej Królestwa Polskiego. Do Warszawy przeniósł się w 1827 r., gdzie pozostał urzędnikiem Wydziału Górniczego zrazu jako naczelnik oddziału górniczego Głównej Dyrekcji Górniczej. W 1833 r., wskutek przejęcia górnictwa przez Bank Polski, przeszedł do pracy w mennicy, gdzie został zatrudniony jako intendent. W instytucji tej pracował do 1842 r., kiedy uzyskał szlachectwo Królestwa Polskiego. Od 1817 r. odbywał liczne podróże po ziemiach polskich. Na tej podstawie ogłosił wiele prac geologicznych i paleontologicznych. W 1830 r. był współredaktorem wydanego w Warszawie „Pamiętnika Górnictwa i Hutnictwa”. Współpracował także z „Biblioteką Warszawską”. Ogłosił m.in.: Geognostyczny opis Polski, Historyczno-statystyczny obraz stanu i produkcji górnictwa i hutnictwa polskiego, Nowe przyczynki do geognozji Polski. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie, Towarzystwa Geologicznego w Londynie i innych. Zmarł 2 października 1846 r. w Warszawie.
W 1988 r. jego imię otrzymała obwodowa ulica na osiedlu Ślichowice.