Urodził się 11 sierpnia 1892 r. Błoniu koło Kutna w rodzinie ziemiańskiej. Rodzina wywodziła się z Inflant, a rodzice byli wyznania ewangelickiego. Anders ukończył gimnazjum i szkołę średnią w Warszawie, a w wieku 18 lat otrzymał powołanie do armii rosyjskiej, gdzie uczęszczał do kawaleryjskiej szkoły oficerów rezerwy. Później już jako rezerwista ukończył sześć semestrów na politechnice w Rydze. Podczas I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej, był trzykrotnie ranny, za co wyróżniono go najwyższym rosyjskim odznaczeniem wojskowym Krzyżem Świętego Jerzego. Po rozpoczęciu rewolucji bolszewickiej Anders uczestniczył w tworzeniu I Korpusu Polskiego na Wschodzie organizowanego przez gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Po wybuchu powstania wielkopolskiego w 1919 r. został szefem sztabu Armii Wielkopolskiej, zaś rok później podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził 15. Pułkiem Ułanów Poznańskich. Po zakończeniu działań wojennych w 1921 r. wyjechał do Paryża na dwuletnie studia w Wyższej Szkole Wojennej i staż liniowy. W 1928 r. objął dowództwo Kresowej Brygady Kawalerii, a w 1937 r. Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. We wrześniu 1939 r. wraz z Armią Modlin zajął pozycję w rejonie Lidzbarka w celu osłony granicy z Prusami Wschodnimi, walczył w rejonie Płocka, następnie dostał się do niewoli radzieckiej. W 1941 r. wypuszczony z więzienia zajął się organizowanie polskiej armii w ZSRR, do której zgłosiło się 115 tys. osób, także kobiet i dzieci. Wiosną i latem następnego roku armia Andersa została ewakuowana do Iranu. Później przekształcono ją w II Korpus Polski i przerzucono do Włoch, który walczył m.in. o Monte Cassino. Pod koniec Gen. Anders wojny został Wodzem Naczelnym wojsk polskich. Po zakończeniu działań wojennych pozostał na emigracji w Anglii, gdzie cieszył się wielkim autorytetem i działał na rzecz znajdujących się tam Polaków. Zmarł 12 maja 1970, pochowano go we Włoszech, na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino.
Jego imię nosi od 1994 r. ulica na przedmiejskim osiedlu Ostrogórka.