Ostatnim przedwojennym i najdłużej urzędującym wojewodą kieleckim był Władysław Dziadosz (1893-1980). Ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej walczył w 5 pułku piechoty Legionów Polskich. Został ciężko ranny w bitwie pod Konarami w 1915 r. Służbę w Legionach zakończył w stopniu podporucznika. W latach był 1917–1918 był komendantem POW w Tarnowie, gdzie w październiku 1918 r. dowodził rozbrajaniem wojsk austriackich. Był też uczestnikiem walk z Ukraińcami w obronie Lwowa i wojny polsko-bolszewickiej.
W 1922 r. został zweryfikowany w stopniu majora w korpusie oficerów piechoty. Służył kolejno w 12, 5 i 1 pułku piechoty. Od kwietnia 1927 r. pracował w administracji jako naczelnik Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie, a następnie w Tarnopolu. W latach 1928-1930 był wicewojewodą kieleckim i białostockim. W grudniu 1930 r. zaczął pełnić obowiązki dyrektora Biura Sejmu.
Dnia 3 lipca 1934 r. prezydent Ignacy Mościcki mianował Dziadosza wojewodą kieleckim, którym pozostał aż do wybuchu II wojny Światowej. Od początku „dał się poznać jako energiczny administrator”. W czasie pięcioletniego pobytu w Kielcach występował w roli „strażnika pamięci legionowej”, z dużym zaangażowaniem działał na rzecz kultywowania tradycji legionowej, legendy Józefa Piłsudskiego i idei Kielc jako miasta Legionów. Patronował m.in. obchodom Święta Niepodległości i Marszom Szlakiem Kadrówki. Osobiście zaangażował się w ufundowanie w Kielcach Pomnika Niepodległości w 1929 r., pomnika „Czwórki legionowej” oraz Sanktuarium Marszałka Józefa Piłsudskiego i Muzeum Legionów Polskich w pałacu biskupów krakowskich w Kielcach, czyli ówczesnej siedzibie „województwa”.
Obok kariery urzędniczej rozwijał swoją aktywność, działając w organizacjach kombatanckich: Związku Legionistów polskich i Federacji Polskich Związków Obrony Ojczyzny, w którym w 1933 r. został nawet jednym z wiceprezesów. Działał również w Związku Strzeleckim.
W pierwszych dniach września 1939 r. wojewoda Dziadosz opuścił Kielce i nigdy już do nich nie powrócił. Przez Rumunię i Palestynę przedostał się do Anglii, gdzie osiadł na stałe. Angażował się w życie polityczne emigracji, ale nie był politykiem z pierwszego szeregu. Pełnił różne funkcje w rządzie emigracyjnym, m.in. w latach 1954-1955 ministra spraw wewnętrznych. Wchodził również w skład dwóch z czterech działających w Londynie Rad Rzeczypospolitej Polskiej. Zmarł w Londynie 13 marca 1980 r., a jego prochy złożone zostały na cmentarzu w rodzinnym Tarnowie.
SPIS ILUSTRACJI:
- Władysław Dziadosz jako wojewoda kielecki, 1934-1935.
- Podporucznik Władysław Dziadosz (drugi z prawej) w Legionach, 1915.
- Władysław Dziadosz, Dyrektor Biura Sejmu składa zeznania jako świadek w procesie brzeskim, 1931-1932.
- Uroczystość udzielenia sakry biskupiej Czesławowi Kaczmarkowi. Wojewoda Władysław Dziadosz drugi z prawej, 1938.
- Wojewoda Dziadosz z gen. Kazimierzem Sosnkowskim na dziedzińcu pałacu biskupiego, 1938.
- Wojewoda Dziadosz (pierwszy z prawej) z żoną na raucie zorganizowanym przez Komitet Pomocy Dzieciom i Młodzieży w Radomiu pod protektoratem wojewody kieleckiego, 1939.
Źródło: Narodowe Archiwum Cyfrowe.
