Tarcze legionów

Tarcze legionów wywodziły się z austro-węgierskiej tradycji z początków I wojny światowej i powstały w celu niesienia pomocy ofiarom konfliktu. W Galicji były przykładem łączenia heraldyki miejskiej z symboliką legionową. Pierwsza tarcza na ziemiach zaboru austriackiego pojawiła się w połowie 1915 r. w Nowym Targu. Dochód ze sprzedaży gwoździ wbijanych do tarczy - zawierających nazwiska ofiarodawców - przeznaczano dla wdów i sierot po legionistach. Rozpropagowaniem idei tarcz legionowych zajął się Departament Organizacyjny Naczelnego Komitetu Narodowego. Na terenach leżących w granicach zaboru rosyjskiego tarcze powstawały w miejscowościach związanych z obecnością Legionów Polskich (np. Radom, Olkusz i Piotrków Trybunalski). Kielecka Tarcza Legionów powstała w roku 1915. Była wystawiana 19 i 20 grudnia w siedzibie Towarzystwa Muzycznego i Biblioteki Publicznej. W styczniu 1916 r. społeczeństwo Kielc wykupiło na cele legionowe „…563 gwoździe, w tym 209 białych po 50 halerzy, 34 żelazne po 1 koronie, 310 w cenie 30 i 40 halerzy, 10 mosiężnych po 50 halerzy, 177 po 60 halerzy”. Tarcza była eksponowana ponownie 6 sierpnia 1916 r. i, jak pisał świadek tych uroczystości, „…nie brakło odznak i wydawnictw legionowych, wbijano gwoździe do tarczy”.