Urodził się 2 lipca 1800 r. w Krakowie, syn Józefa herbu Jasieńczyk i Tekli z Morsztynów. W latach 1815–20 studiował matematykę, fizykę, chemię oraz mineralogię na Akademii Krakowskiej, studia kontynuował w Niemczech na uniwersytecie w Getyndze. Po studiach pracował w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W 1826 r. został urzędnikiem do specjalnych poruczeń z ramienia ministra skarbu Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego i brał udział w przygotowaniu planów rozwoju górnictwa i hutnictwa w Królestwie Polskim. To on planował z brytyjskim inżynierami przyszłe zmiany w hutnictwie, czego skutkiem była przebudowa Huty Aleksandra w Białogonie na „Zakład Budowy Machin”. Uwieńczeniem jego kariery była nominacja w 1827 r. na naczelnika Oddziału Hut Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W czasie powstania listopadowego kierował produkcją zbrojeniową. We wrześniu 1831 r. udał się do Krakowa, a następnie na emigrację do Francji. Rozpoczął się nowy etap w jego życiu poświęcony przede wszystkim sztuce. W Paryżu poznał malarstwo mistrzów hiszpańskich, flamandzkich i holenderskich, m.in. Diego Velázqueza i Fransa Halsa, fascynował się obrazami Théodore’a Géricaulta. Oddziaływał też na niego Aleksander Orłowski. Był znakomitym kolorystą, twórcą scen batalistycznych, portretów konnych i koni. Uznawany za najwybitniejszego malarza polskiego epoki romantyzmu. Po powrocie do Polski w 1837 r. zamieszkał w Krzyżtoporzycach koło Krakowa, gdzie zmarł w 1855 r.
Jego imieniem nazwano w 1966 r. śródleśną drogę w sąsiedztwie osiedla na Białogonie, biegnącą w stronę wzgórza Biesak.