Urodziła się w Warszawie 10 listopada 1884 r., była córką Wacława, wybitnego geografa i działacza społecznego. Wspólnie z mężem Leonem Rygierem redagowała ukazujące się w Kielcach od listopada 1906 do końca 1907 r. „Echa Kieleckie”, nieoficjalny organ Związku Postępowo-Demokratycznego. W tym czasie mieszkała w Kielcach. Pisywała i publikowała w „Echach” artykuły publicystyczne, zarówno pod nazwiskiem, jak i – częściej – anonimowo. Tutaj też ukazywały się jej drobniejsze utwory literackie oraz tłumaczenia, m.in. Gniazdo Selmy Lagerlöf i W Szlisselburgu (obrazy i nastroje) Michała Noworusskiego. Równocześnie działała społecznie w Stowarzyszeniu Kursów dla Analfabetów Dorosłych, należała do inicjatorek powstania kieleckiej Czytelni Naukowej. Na I Zjeździe Kobiet Polskich w Warszawie w maju 1907 r. wygłosiła przemówienie Uwagi o etycznych zadaniach ruchu kobiecego, które wywołało ogromną polemikę w prasie Królestwa. W Kielcach zajmowała się też pomocą więźniom politycznym, co później kontynuowała w Towarzystwie Opieki nad Więźniami „Patronat”.
Mieszkając w Kielcach u A. Kossutha, utrzymywała przyjacielskie kontakty z jego córkami Barbarą i Ireną, a także m.in. z Jadwigą Matkowską, Franciszkiem Loefflerem oraz Stanisławem i Marianem Święckimi, z którym była zaprzyjaźniona, czemu dała wyraz w Dziennikach. Opublikowana w 1909 r. powieść Rówieśnice jest oparta w części na realiach kieleckich. Wspominając swój pobyt w Kielcach, pisała, że była to: „najszczęśliwsza zima mojego życia, dotąd niezapomniana sentymentalnie”. Zmarła 17 grudnia 1954 r. w Warszawie.
Jej imię nadano w 1977 r. ulicy na osiedlu Uroczysko.