Getto w Kielcach powstało na podstawie zarządzenia Stadthauptmanna Hansa Drechsela z 31 marca 1941 r. Wszystkim Żydom nakazano do 5 kwietnia przenieść się do wyznaczonej dzielnicy, a Polacy mieli się stamtąd wyprowadzić. Kieleckie getto składało się z getta „dużego” położonego na terenie między ulicami: Orlą, Piotrkowską, Nowowarszawską, Pocieszka i Radomską i z getta „małego” obejmującego teren między ulicami: Bodzentyńską, Radomską i placem św. Wojciecha. Obejmowało około 500 budynków mogących pomieścić 15 tys. osób, ale ponieważ do getta skierowano też Żydów z innych miast, np. z Krakowa i Wiednia, to w połowie 1941 r. mieszkało w nim około 27 tysięcy osób.
Warunki życia coraz bardziej się pogarszały, rosło zagęszczenie, narastały problemy z niedoborem żywności i leków, szerzyły się choroby zakaźne. Wszystko powodowało wysoką śmiertelność, głównie wśród dzieci i osób najstarszych. Kara śmierci groziła zarówno Żydom opuszczającym getto bez zezwolenia, jak też osobom udzielającym im schronienia. Getto było miejscem egzekucji i mordów dokonywanych przez Niemców na ludności żydowskiej. Egzekucje odbywały się też na terenie cmentarza żydowskiego na Pakoszu i nad Silnicą.
Do likwidacji kieleckiego getta doszło na podstawie rozkazu Reichsführera Heiricha Himlera. W dniach 20–24 sierpnia 1942 r. Niemcy wywieźli do obozu zagłady w Treblince większość Żydów. Na miejscu wymordowano ponad 1200 osób, w tym kobiety, dzieci, pacjentów szpitala. Pozostawiono około 1500 osób, które pracowały początkowo w tzw. małym getcie, a następnie w obozach przyfabrycznych.
Ilustracje:
- Wejścia do kieleckiego getta na ul. Koziej.
- Żyd z kieleckiego getta.
- Mapa Kielc z zaznaczonym na szaro obszarem getta.
- Kopia fragmentu rozporządzenia o utworzeniu getta w Kielcach.
- Członkowie kieleckiego Judenratu (Żydowskiej Rady Starszych).
Ilustracje ze zbiorów MHKi i Fotopolska.pl.
