W listopadzie 1918 r., po 123 latach nieobecności na mapach politycznych Europy Polska odzyskała niepodległość. Dzień 11 listopada, kiedy to Rada Regencyjna przekazała Józefowi Piłsudskiemu, po jego powrocie do Warszawy z internowania w Magdeburgu, władzę wojskową i naczelne dowództwo podległych jej wojsk, przyjęty został umownie jako polskie Święto Niepodległości.
Warto wiedzieć, że inne części Polski, widząc klęskę i państw centralnych i rozpad monarchii austro-węgierskiej, już wcześniej wyzwoliły się spod władzy zaborców. W Krakowie 28 października 1918 r. ukonstytuowała się Polska Komisja Likwidacyjna, zajmująca się przejmowaniem władzy w Galicji od władz austriackich. W Królestwie Polskim w nocy z 6 na 7 listopada, w uwolnionym spod okupacji Lublinie, ukonstytuował się lewicowy Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej z Ignacym Daszyńskim jako premierem. W Kielcach podczas strajku powszechnego 1 listopada 1918 r., przy udziale Pogotowia Bojowego PPS i POW, rozbrojono Austriaków ze stacjonującego w mieście 56. pułku piechoty, a władzę w mieście przejął dotychczasowy magistrat na czele z prezydentem Gustawem Bukowińskim.
W pierwszych latach II Rzeczypospolitej nie istniała więc jedna data obchodzenia Święta Niepodległości. Dzień 11 listopada zaczął zyskiwać na znaczeniu po przewrocie majowym w 1926 r. Od tego czasu obchody przyjmowały coraz bardziej zorganizowaną formę. Odbywały się wtedy uroczyste akademie z udziałem wojska, w kościołach odprawiano nabożeństwa, organizowano spotkania z udziałem kombatantów. Jednak dopiero w 1937 r., ustawą sejmową, 11 listopada oficjalnie przyjęto jako rocznicę odzyskania przez Naród Polski niepodległości i ogłoszono go dniem wolnym od pracy.
Spis ilustracji:
- Skauci biorący udział w rozbrajaniu Austriaków w Kielcach w listopadzie 1918 r.
- Druh Bohdan Zalewski, członek kompanii skautowej w 1918 r.
- Defilada wojskowa na ul. Sienkiewicza, Kielce, lata 30. XX w.
- Żołnierze kieleckich pułków 11 listopada 1934 r. na nabożeństwie w Kościele Garnizonowym.
